Ve ben, son gelen

                                                                                       W.H. Davies

HASTANE BEKLEME ODASI

W. H. Davies

Çeviren

Nezih Onur

Almak için ilaç, öneri ücretsiz,

Bekliyoruz sıramızı, fareler kadar sessiz:

İki anne ve onların küçük, küçücük kızları-

İkisinin de bukleleri açık sarı-

Ve ben, son gelen…

O çıplak odaya girerken,

Ne işiten oldu, ne fark eden; her iki anne-

Biri en şık giysileri içinde,

Dantelli, kadifeden bluzu,

Boyalı dudakları, pudralı yüzü;

Öbürü eski püskü içinde,

Soluk, beyaz, berbat bir çehre-

Birbirlerine sert, kötü gözlerle bakıyorlardı.

Oturdukları yerde her ikisinin çocukları,

Alınca bu görüntüden örneği

Surat astılar birbirlerine öylesine kötü niyetli.

Kadının biri, tek bir kelime

Boyalı dudaklarından işitmese de,

Dedi: “Niye geldim ki buraya?”

Bakışlarıyla yanıtladı öbürü, üstü başı pejmürde:

“Madem giyinip kuşanabiliyorsun gururla böyle,

Almak için ilaç, öneri ücretsiz,

İki dirhem bir çekirdek buraya niye geldiniz?”

Benimse ilaç değil ihtiyacım

Besleyici gıda ki canlansın kanım;

O gün bir atı bile mideye indirebilirdim,

Binicisini de pist boyunca kovalayabilirdim,

Oturup şaşkınlıkla, utançla bakmayıp da neylersin,

Bağırana değin o çağıran ses “Sonraki gelsin!”