Nedensiz ve nereden geldiği belirsiz bir hiç var içimde.
Sanki uzun zamandır yaşananlar üzerime çökmüş ve ağırlığının altında hiç mi hiç şansım yok.
Benim ondan başka kimsem yoktu, oysa o sadece beni sevemiyordu.
Gökyüzünü severdi, güneşi, kuşları, denizin kokusunu, yağmurun sesini, kadınları, güneşli havaları…
Kalbi ben gelene kadar dolmuştu.
Erken gelebilseydim eğer belki de severdi beni sınırsızca.
Ben karanlığın içinde albino bir Kargaydım.
Oysa o siyahların en koyusuydu.
Nazlıcan Akkaya
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder